Олтинли одам ва унинг ўғли

Бир кишининг бир қутичада олтини бор эди, уни яшириб, ҳеч кимга айтмай ўлиб кетди. Бир йилдан кейин ўғли уни тушида кўрди: «Сурати сичқонга ўхшарди, кўзлари эса тўла ёш эди. Олтини яширилган жойнинг агрофида сичқон каби гир айланарди. Фарзанди ундан: «Бу ерга нега келдинг, аҳволингни тушунтир», деб сўради. Отаси деди: «Бу ерга олтинларни яширган эдим, биров уни топдими-йўқми, билмоқчиман». Ўғли сўради: «Нега сичқон суратига кирдинг?» Деди: «Кимнингким қалбидан олтин ишқи жой олса, у сичқон суратига кирар. Эй ўғил, менга боқиб ибрат ол ва олтин-кумуш, хазина-бойликка дил боғлама».

Фаридуддин Атторнинг “Мантиқут-тайр”идан.